 |
| Nauczyłeś mnie płakać, łez! płakać bez umiaru... Jakby życie wszytsko mi zabrało, zaczęło mną pomiatać... Nie chcę łez! Nie chcę cierpienia! Nie chcę także zapomnienia! O tych dniach spędzonych z Toba... O tych chwilach w których byłam sobą.. Tak mój Miły, to dzięki Tobie poznałam smak gorzkich łez, to Ty pokazałeś mi czym jest życie... Pozwoliłeś marzyć i śnić, a później zozostawiłeś w samym sercu pustyni skazaną na śmierc... Tak, to głębokie Morze Wspomnien to moja sprawka. Miałam wiele dni, miesięcy, lat na utworzenie tego wspaniałego dzieła, na zalanie go tysiącem łez. Długo nie mogłam się podnieść, zapomnieć Twojego egzotycznego smaku, słodkiego zapachu i ciepła dotyku... Pamiętam wszystko jaby to stało się wczoraj, a jednak upłynęły wieki... Wieki wypełnione milczeniem i samotnym czekaniem... Tak, ciągle nienawidząc kocham Cię... |
|
|
| Tak napisali inni: |
| Talk.pl :: Wróć |